Lost myself..

ต้นไม้ที่ยืนรากมั่นคงอยู่ชั่วนาตาปี หากต้องพายุโหมกระหน่ำอย่างไม่ทันตั้งตัว ก็คงถูกแรงพายุถอนรากถอนโคนจนยากจะฟื้น มิพักกับคนเราที่อยู่ตัวคนเดียวมาหลายหนาวเพียงแค่ลมแห่งรักพัดวูบเข้ามา หัวใจส่วนลึกที่โหยหาใครสักคน ย่อมสูญเสียความสมดุลระหว่างความแข็งแกร่งยามอยู่คนเดียว กับความเปลี่ยวเหงาที่ต้องการคนเคียงข้างเป็นธรรมดา

บางคนว่าต้องรักอย่างมีสติ เอาเข้าจริงการใช้สติเข้าชนะกิเลสเหลิงหลงนั้นทำยากพอดู และยิ่งเป็นรักครั้งแรกด้วยแล้ว ยากนักที่จะจำแนกว่ารักหรือหลง ทฤษฎีที่เรียนรู้มาก่อน กลับถูกหลงลืมไม่นำมาใช้ปฏิบัติ ผลที่วาดหวังไว้จึงสวนทางกับสิ่งที่เป็นอยู่

"รักได้แต่อย่าสูญเสียความเป็นตัวเอง" ฉันเองรู้อยู่เต็มอก แต่อารมณ์และความต้องการมันก็พาให้ฉันเปลี่ยนไป จากคนที่มีเหตุผลกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ จากคนที่เคยแข็งแกร่งกลับอ่อนไหว ขี้ระแวง ณ วันนี้ฉันจะพยายามกลับสู่สิ่งที่ฉันเป็นให้ได้ ฉันจะปรับความสมดุลนั้น จะให้เวลาและระยะห่างที่เหมาะสมกับเธอ ฉันจะเพียงแค่เพิ่มเธอเข้ามาอยู่ข้างๆเพื่อเติมเต็มซึ่งกันและกัน จะไม่แย่งยื้อความเป็นส่วนตัวจากเธอ หวังว่าเธอยังคงให้โอกาสในการปรับตัวของฉันครั้งนี้ และอดทนรอคอยผลของมันนะคะ...โจ้